Een bevroren poging

19 september 2016

Oké, dat geld voor die ovulatietesten was ook weer een flinke verspilling. Als ik al het geld bij elkaar zou leggen wat ik de afgelopen jaren heb uitgegeven aan ovulatie- en zwangerschapstesten, had ik nu een klein fortuin denk ik.

Vandaag mag ik weer  naar het ziekenhuis, waar ze voor de derde maand achtereen gaan kijken of er een cryo teruggeplaatst kan worden. Ik denk maar zo, drie keer is scheepsrecht.

Ik klim in de stoel en de gynaecoloog geeft al snel groen licht. Ik wacht nog even met juichen tot ik bij de balie ben, maar daar lijkt ook alles in orde. Eindelijk! De papieren worden naar Amsterdam gefaxt en dan moeten we wachten op het telefoontje waarbij we horen op welke datum het gaat gebeuren.

Aan het einde van de dag word ik gebeld, 26 september wordt de dag dat de terugplaatsing gaat plaatsvinden. Hoor ik dat nou goed? Maar dat is pas over een week!? 'Ja, mevrouw, zo loopt de planning nou eenmaal'. Ja, het is al goed, stop die planning lekker in een gat waar de zon niet schijnt.

Een week later zijn we dus weer in Amsterdam. Ik loop naar de balie, de balie waar ik een half jaar geleden nog lachend riep dat ik hoopte dat ik ze voorlopig niet meer zou zien. Ik had hier nu ook niet moeten staan. Die baby had erin moeten blijven en dan had ik nu vrolijk rond gelopen met zo'n mooie bolle buik. Deze cryo was een reserve, misschien voor een tweede kindje en anders waren we gelukkig geweest met die ene. Maar goed, zo is het leven niet gelopen, dus we zuchten maar weer even diep en gaan weer door.

Gelukkig hoeven we niet lang te wachten en mogen we ons al snel klaarmaken. Mijn man weer in de witte slagersjas en ik weer in de witte jurk. Groene mutsjes en schoentjes aan en door naar stoeltje 1.

Ik schrik er even van hoe snel het went. Het lijkt al bijna normaal te worden. Het is de tweede keer dat we dit moeten doen, maar het is al bijna routine. Maar het is natuurlijk  niet normaal, allesbehalve dat.

We worden geroepen en het gaat precies zoals ik het me herinner van de vorige keer. In de stoel, eendenbek, op de grote televisie naar het embryo kijken, slangetje, en hij zit erin.

De eerste dagen na de terugplaatsing ben ik optimistisch, maar dan slaat mijn gevoel om. Ik weet niet wat het is, maar het voelt niet zoals de vorige keer. Toen had ik echt het gevoel dat het wel goed zou komen. En nu, nu voelt het heel anders. Het voelt alsof het deze keer niet gaat lukken, het gaat hem gewoon niet worden. Ik probeer te blijven hopen, maar dat lukt gewoon niet zo goed.

Na twee lange weken wachten krijg ik de bevestiging van wat ik al wist. Ik staar naar de test in mijn handen, helemaal wit. Geen spoor van een tweede streepje te zien. Niet zwanger. Ik wist het al, maar toch is het een domper. Weer niet gelukt.....